متن آهنگ شاعران مرده فرزان
حس کردم یه گوشه یِ روحم
میگردم دنبالِ نشونه ی بودن
اگه غذا به تنم امروز برسونم
زنده میمونم توو جنگل بدونِ خشونت
و الا ممکنه که بلولم توو خودم
از مغزم نیست هیچ زندونی توو در توو تر
تا آخرین گامِ هستی استفاده کنم ازش
تا یه روز باز بشه اشتهام به مردن
از بالا رفتن از پله های جرات
تا رسیدن به انتهای بن بست
میگذره مثل آبِ خوردن
اگه فقط فکر کنم به حسِ کامل شدن
کلِ آسمونو میخوام نه ستاره شدن
نمیخوام دیگه استخاره کنم
برا جنگ واسه چیزایی که مالِ خودمنن
رو زمین خواهد موند جای پای هنر
تووی انجمنِ شاعرای مرده ام
که همیشه زنده‌ان ، داره کارشون حرف
یه الکل ، واسه دائم الخمرا
که سردی زمستونو یادشون هست
کلِ هستیُ بارش تووی کوله اس
روی دوشم میکشمش توو شهر
عرش کبریایی یه کمکی دور تر
میخوام برم اونجایی که نور هست
اونور تر از معنای رو سود شم
همه جهانای مادی جلو چشم نابود شن
کلِ هستی و بارش تووی کوله اس
روی دوشم میکشمش توو شهر
من شعر میگم یا شعرا سرودن
معنیو که منو فهمید توو معنیِ بودن
کلِ هستی و بارش تووی کوله اس
این داستان ادامه داره تا یه روزی خوب شم
متن آهنگ فرزان به نام شاعران مرده
برترین های ماه
سبک های موسیقی
آخرین نقد و بررسی ها
